Muzyka na zimę (i nie tylko...) – cz. 2.

Nową dekadę lat 90-tych Eva Dahlberg przywitała godnie: album En blekt blondins hjärta z 1991 roku nie dość, że był numerem jeden w Szwecji, nie dość, że sprzedał się w ponad półmilionowym nakładzie (przy dziewięciu milionach mieszkańców!), to jeszcze zapewnił artystce pięć nagród szwedzkiego przemysłu muzycznego Grammis. Na krążku znalazł się największy hit Evy – Vem tänder stjärnorna (Kto rozpala gwiazdy):



Jak to często bywa, niekoniecznie najpopularniejszy utwór musi być najbardziej wartościową piosenką w dorobku danego artysty. Na tejże płycie znalazła się jeszcze chociażby taka kompozycja, niesłusznie stojąca w cieniu powyższego szlagieru (wybaczcie średnią jakość):



W 1996 roku miało miejsce ważne wydarzenie dla Dahlberg: zdecydowała się na coming out i ujawniła swój homoseksualizm, jednocześnie rejestrując związek partnerski z jedną z wiodących szwedzkich artystek z kręgu sztuki użytkowej, Efvą Attling. Gdy państwo szwedzkie zezwoliło trzy lata temu na śluby cywilne osób tej samej płci, obie panie pobrały się w sztokholmskim hotelu Rival. Paparazzi zdołali uchwycić kadr z uroczystości:

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, iż Eva Dahlgren jest niczym to wino, ponieważ jej najnowsze płyty zawierają kilka prawdziwych perełek. Tematem są, jak zawsze, stosunki międzyludzkie. Temat niewyczerpany... Oto próbki z albumów Lailai (1999), Snö (2005) oraz Petroleum och Tång (2007):














I na zakończenie, ponieważ za oknem wciąż biało, już raz publikowany utwór pt. Snö, czyli właśnie Śnieg. 



Dużo ciepła!